Θα ξεκινήσω αυτό το άρθρο δίνοντας αρχικά αγωνιστικούς χαιρετισμούς σε κάθε μανούλα με παιδάκια σε αυτή την ηλικία των 2 χρόνων και κάτι εκεί πριν τα 3....Βάστα γερά μανούλα,κάθε αρχή και δύσκολη λένε,θα μεγαλώσουν γρήγορα λένε....και ξέρεις τα γνωστά!
Το να ζεις και να μοιράζεσαι την καθημερινότητα σου με ενα δίχρονο είναι απο μόνο του πίστεψε με ολόκληρος άθλος!(ίσως κάποιες που τα περάσανε και τα εχουν αφήσει πίσω τώρα η ίσως οι πιο νέες μανούλες που τώρα έχουν(η θα έχουν σύντομα)στην αγκαλιά τους τα βρεφάκια τους,να τρέξουν να με πουν υπερβολική....όμως ξέρω ότι όσες μαμάδες αυτή την στιγμή έχουν παιδιά αυτής της ηλικίας,θα ταυτιστούν πλήρως η τέλος πάντων σε μεγάλο βαθμό μαζί μου(γιατι εξαρτάται και το παιδί έτσι!)Απο την δική μου προσωπική εμπειρία θα προσπαθήσω να μιλήσω λίγο πιο γενικά για να έχει και περισσότερο ενδιαφέρον το άρθρο,άλλωστε καθημερινά πέφτω σε συζητήσεις μαμάδων(στο facebook π.χ.)που αναφέρουν τον προβληματισμό τους και τις δυσκολίες που βιώνουν μς τους μικρούς επαναστάτες στο σπίτι τους!
Ναι ναι,καλά διάβασες μικροί επαναστάτες!Γιατι σε αυτή την ηλικία μεταξύ 2 και 3 ξεκινάει η πρώτη επανάσταση τους που σίγουρα επηρεάζει ενα σπίτι ολόκληρο!Όχι δεν έχω ζήσει απο την πλευρά της μαμάς την original εφηβεία,αυτή μωρέ που καταγράφεται εκεί απο τα 13-17(μα αλήθεια συγκρίνεται με την εφηβεία των 2?πες μου αλήθεια)αφού τα δικά μου παιδάκια είναι μικρής ηλικίας,όμως δεν πάνε πολλά χρόνια απο όταν βρισκόμουν εγώ σε αυτή την εφηβική ηλικία ως παιδί οπότε και μπορώ να θυμάμαι αρκετά πράγματα!Ναι σίγουρα στην original εφηβεία(είπαμε αυτή των 13-17)υπάρχουν πολλές δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίσει ενας γονιός αλλα και το ίδιο το παιδί!Νέες εμπειρίες και περιπέτειες,νέοι κόσμοι που ανοίγονται μπροστά στα μάτια των εφήβων,η αρχή της σεξουαλικής ζωής,τα σχολικά χρόνια στην απήχηση τους,ο προβληματισμός των σπουδών και του μέλλοντος,η αλλαγή του χαρακτήρα και σιγά σιγά η ολοκλήρωση του χαρακτήρα σε ενα μεγάλο βαθμό(γιατι θεωρώ οτι ο χαρακτήρας είναι κάτι που συνεχίζεται να χτίζεται μεγαλώνοντας)οι επιρροές του περιβάλλοντος και πολλά πολλά ακόμη θέματα που απασχολούν εφήβους και γονείς!Όμως φίλοι μου καλοί έχεις να κάνεις με ενα παιδί άριστης συνεννόησης και επικοινωνίας,με ενα παιδί που σου μιλάει και του μιλάς,με ενα παιδί που θα κάτσεις να συζητήσεις το κάθε πρόβλημα(είτε έχει αποτέλεσμα είτε όχι)που θα μπορεί να σου μιλήσει,να σου εκφραστεί!Ενα παιδί που πολλές φορές θα σου ζητήσει την βοήθεια που χρειάζεται,ενα παιδί που είναι σε θέση να καταλάβει οτι θα τους εξηγήσεις(ασχέτως αντίδρασης)!Και τώρα που είπαμε αντίδραση,άντε στο αποκορύφωμα των νευρών του να πάει και να κλειστεί στο δωμάτιο του!Ε και;Θες τώρα να σου μιλήσω για την real εφηβεία;(ναι ντε,αυτή των 2-3 χρόνων που είπαμε)Θες πραγματικά να στην συγκρίνω;
Ο μικρός δίχρονος έφηβος αρχικά δεν είναι σε θέση αναπτυξιακά να καταλάβει-να κατανοήσει πλήρως οτι θα του πεις η οτι θα θες να του μάθεις....(πάρτο απόφαση σε αυτή την ηλικία δεν μπορείς για παράδειγμα να του μάθεις το savoir vivre)Μπορεί αυτός αν θες να σε μάθει όμως πολλά!Καταλαβαίνεις λοιπόν οτι απο αυτό και μόνο,απο το οτι ο εγκέφαλος τους ακόμα είναι σε διαδικασία ανάπτυξης και δεν είναι ολοκληρωμένος όλο αυτό δυσκολεύει την όποια επαφή....(και να σημειώσω οτι αυτό δεν είναι κάτι που αυθαίρετα υποστηρίζω εγώ αλλα η επιστήμη έτσι!)Στις ηλικίες αυτές λοιπόν είναι προετοιμασμένα να δεχτούν και να κατανοήσουν συγκεκριμένα πράγματα!Και όχι μην βιαστείς να πεις το γνωστό πια''τα παιδιά είναι πανέξυπνα,δεν είναι χαζά,απο μωρά τα καταλαβαίνουν όλα!''Πόσο μας συμφέρει αλήθεια αυτό όσον αφορά την ευκολία της διαπαιδαγώγησης και του μεγαλώματος μας προς αυτά;Πολύ!Το να νομίζουμε(χωρίς αυτό να ισχύει)οτι ενα μωρό είναι σε θέση να καταλάβει ότι του λέμε,όπως του το λέμε,σίγουρα βολεύει στην μια φωνή παραπάνω που θα βάλουμε(να δικαιολογηθούμε δηλαδή ως γονείς)αλλα και σε ορισμένες τακτικές τύπου τιμωρίας που έχω ακούσει και πραγματικά έχω τραβήξει τα μαλλιά μου(βλέπε καρεκλάκι σκέψης κλπ.)Λυπάμαι που σε αυτό το σημείο θα σε απογοητεύσω αγαπημένε φίλε γονέα,αλλα τα πράγματα δεν είναι έτσι ακριβώς!Δεν είσαι σωστά ενημερωμένος,και αυτό δεν είναι κακό όλοι μαθαίνουμε στην πορεία της γονεικότητας,κανείς δεν γεννήθηκε έτοιμος τέλειος γονιός,αλάνθαστος η γνώστης των πάντων!Αν θες πραγματικά λοιπόν μπορείς να ενημερωθείς και να γίνεις σίγουρα καλύτερος!Ναι και εγώ όταν κρατούσα τον Έρως μου το πρώτο μου παιδάκι αγκαλίτσα ως βρεφάκι τότε τα φανταζόμουν όλα αλλιώς,πολλά πράγματα που έχω μάθει,έχω διαβάσει,έχω ρωτήσει,έχω ψάξει τώρα(μέσα σε αυτά τα 2 χρόνια δηλαδή)τότε δεν υπήρχαν καν στο μυαλό μου!Έρχεται η συνέχεια λοιπόν,η αλλαγή και οι νέες προκλήσεις και δυσκολίες της καινούργιας αυτής ηλικιακής φάσης που έχεις να αντιμετωπίσεις ως γονιός και που νιώθεις υπεύθυνος οτι πρέπει να προσπαθήσεις για το καλύτερο δυνατό,η στιγμή λοιπόν εκείνη όταν θα σου παρουσιαστούν πράγματα που πριν δεν γνώριζες οτι θα συμβούν και ετσι καταλαβαίνεις οτι και εσύ ο ίδιος έχεις μπροστά σου να μάθεις εναν ολόκληρο καινούργιο κόσμο και ενα διαφορετικό πλέον παιδί! Γιατι το μωρό σου,το βρεφάκι σου που ήταν μόνο μαμ,κακά και νάνι,πλέον αρχίζει να γίνεται μικρό παιδάκι και να διεκδικεί ακόμα περισσότερα απο εσένα αλλα και απο το περιβάλλον που ζει και μεγαλώνει καθημερινά!Όχι δεν θα σε καθησυχάσω,δεν είναι εύκολη υπόθεση,ακόμα και οταν κάτσεις και ρωτήσεις ψυχολόγους και ειδικούς,ακόμα και οταν διαβάσεις 20 βιβλία σχετικά,όχι δεν σημαίνει οτι αυτά θα σε κάνουν ξαφνικά τον πιο ικανό και έτοιμο γονιό που θα τα καταφέρει τέλεια δίπλα στο δίχρονο θηριάκι του!Και πάλι θα απορήσεις,θα αναρωτηθείς τι πάει λάθος και γιατι,θα έρθεις σε δύσκολη στιγμή,θα αγανακτήσεις,ναι ακόμα και θα κλάψεις οταν θα νιώσεις οτι δεν μπορείς ουσιαστικά να βοηθήσεις η να καθοδηγήσεις το μικρό σου παιδάκι....Όμως κάπως έτσι θα το πάρεις πιο εύκολα απόφαση και προετοιμάζοντας λίγο τον εαυτό σου και την σκέψη σου θα μάθεις διαφορετικά ενδιαφέροντα πράγματα και σίγουρα θα κατανοήσεις πολλά περισσότερα που παράλληλα με δουλειά και προσπάθεια συνεχή,θα σε κάνουν να νιώσεις λίγο πιο σίγουρος ως γονιός και λίγο πιο''καλός''!Τι εννοώ με το καλός;Όχι οτι πριν ήσουν κακός γονιός.Όυτε εσύ ούτε εγώ.Αλλα η έλλειψη ενημέρωσης και η παραπληροφόρηση πολλές φορές αν όχι πάντα(γιατι υπάρχει και το ένστικτο)οδηγούν δυστυχώς σε λάθη.Και ναι είπαμε λάθη θα κάνουμε όλοι.Γιατι εκτός απο γονείς είμαστε και άνθρωποι,με αδυναμίες,με προσωπικές δυσκολίες,με άσχημες στιγμές με με....Λάθη θα κάνουμε είναι δεδομένο!Αν όμως πολλά απο αυτά μπορούμε να τα αποφύγουμε η να τα δουλέψουμε καλύτερα την επόμενη φορά,η να τα κατανοήσουμε γιατι να μην το κάνουμε;Έτσι εξελισσόμαστε πρώτα σαν άνθρωποι και μετά σαν γονείς!Γιατι φίλε μου γονέα όταν με το καλό γίνεις πρώτη φορά γονιός και αποκτήσεις το παιδάκι σου στο μαιευτήριο πριν φύγεις δεν σου δίνουν και οδηγίες χρήσεως!(να γελάσουμε και λίγο!)Μπορεί να σου πουν πως θα το πλύνεις και θα το φροντίσεις τον πρώτο καιρό,όμως για το πως θα το μεγαλώσεις δεν θα σου πει κανείς!Είναι κάτι που ως επί το πλείστον αφορά εσένα και μόνο!(με το εσένα,εννοώ και τους δυο γονείς εννοείται,το ζευγάρι)Κανένας άλλος δεν είναι απόλυτα υπεύθυνος για την ανατροφή των παιδιών μας όπως είμαστε οι ίδιοι οι γονείς!Και αυτό δεν σου κρύβω οτι με φοβίζει πολύ....Ναι φοβάμαι για το αν θα καταφέρω να δώσω όσα πραγματικά θέλω να δώσω στα παιδιά μου και να τα μεγαλώσω με απόλυτη ΑΓΑΠΗ!Γιατι το να είσαι γονιός τελικά κατάλαβα οτι είναι εκτός απο το ο πιο σημαντικός είναι και ο πιο δύσκολος ρόλος της ζωής ενός ανθρώπου!Γιατι έχεις να κάνεις με μικρές ψυχές που εξαρτώνται πλήρως απο εσένα,που είναι συνδεδεμένες πλήρως με εσένα,και έχεις την ευθύνη να είσαι εκεί χωρίς να τα απογοητεύσεις....Και ναι αν μπορώ να σου μιλήσω λίγο πιο προσωπικά,θα σου πω οτι αν και μικρή στην ηλικία(δεν ξέρω αν αυτό παίζει ρόλο)χωρίς δηλαδή να έχω βιώσει και πολλούς διαφορετικούς ρόλους στην ζωή μου(π.χ.αυτή της εργαζόμενης γυναίκας την έχω ζήσει περιστασιακά και για λίγο)όμως έχω καταλάβει 100% χωρίς να χρειάζεται καν σύγκριση οτι ο ρόλος της μητέρας είναι ο πιο δύσκολος και απαιτητικός ρόλος που θα ζήσω ποτέ(και δεν τελειώνει κιόλας ποτέ ακόμα και αν τα παιδιά σου μεγαλώσουν,απλά μειώνονται οι ευθύνες και οι δυσκολίες)Νιώθω οτι αυτή τη στιγμή είμαι στο πιο υψηλό βάθρο της ζωής μου που συνέχεια αναταράσεται....Νιώθω πιο υπεύθυνη απο ποτέ άλλοτε στην ζωή μου,σκεπτόμενη πλέον για δυο επιπλέον άτομα(τα παιδιά μου)έχοντας συνέχεια στο μυαλό μου αυτά τα δυο πλάσματα πριν κάνω οτιδήποτε!
Στην ηλικία που βιώνουν τώρα τα παιδιά μου και ειδικά ο μεγάλος μου(αυτή των παρά 3 χρονών)νιώθω σαν ενας υπερήρωας που ζει την ζωή του πάνω σε ενα τεντωμένο σχοινί παλεύοντας καθημερινά....Αν έχεις και εσύ παιδάκι σε αυτή την ηλικία είπαμε θα με καταλάβεις σε ενα βαθμό,αν έχεις παραπάνω απο ενα μικρό παιδί στο σπίτι τότε θα με καταλάβεις λίγο καλύτερα,αν τα έχεις και όλη μέρα σπίτι αποκλειστικά(τις περισσότερες ώρες εννοώ)μαζί σου χωρίς παιδικούς σταθμούς κλπ.τότε μάλλον θα με νιώσεις πλήρως!Το να ζεις παρέα με τα δίχρονα παιδιά σου σε κάνει αυτόματα ήρωα!Ναι ήρωα!Που καθημερινά έχει να αντιμετωπίσει πολλές φουρτούνες έχοντας τα κουπιά μιας βάρκας με προορισμό την ζωή,την ενηλικίωση και με μοναδικό εφόδιο την ΑΓΑΠΗ!Το να μεγαλώνεις ενα μικρό παιδί έχει τόσες ευθύνες!Όχι μόνο''υλικές''....Όχι μόνο τι θα του δώσεις να φάει,αλλα κυρίως πως θα του θρέψεις την ψυχή χωρίς μπαλώματα!Πως θα του μεταδώσεις τα πάντα με ΑΓΑΠΗ,πως θα είσαι πάντα δίπλα του βράχος,στήριγμα δικό του!Πως θα μεγαλώσεις χαρούμενα και ευτυχισμένα παιδιά,αυτό είναι το κατόρθωμα!Το να πετύχεις επαγγελματικά,το να βγάλεις λεφτά,το να γίνεις πετυχημένος και άλλοι τόσοι προσωπικοί ενδεχομένως στόχοι για εναν άνθρωπο,πίστεψε με δεν είναι τίποτα μπροστά στον στόχο του να μεγαλώσεις ευτυχισμένα παιδιά,ενήλικες που θα έχουν λάβει αγάπη!
Στην εφηβεία των 2,5 λοιπόν που ο εγκέφαλος του ακόμα αναπτύσσεται,παράλληλα υπάρχει και το θέμα της λεκτικής επικοινωνίας που για πολλά παιδάκια ακόμα δεν έχει ξεκινήσει σε ικανοποιητικό βαθμό και όλο αυτό δυσκολεύει επιπλέον την κατάσταση!Ενα παιδί που καθυστερεί στην ομιλία σίγουρα δυσκολεύεται περισσότερο απο ενα παιδάκι που ξεκίνησε απο νωρίς την κατάκτηση της ομιλίας!Η έλλειψη λεκτικής επικοινωνίας μεγεθύνει τον εκνευρισμό του ίδιου του παιδιού και την δυσκολία της επικοινωνίας με τον φροντιστή του!Σίγουρα επικοινωνεί με άλλους τρόπους εννοείται(με δικές του λέξεις,νεύματα,με την ομιλία του σώματος και των κινήσεων κλπ.)αλλα και πάλι αυτή η έλλειψη πολλές φορές προκαλεί εκνευρισμό.Σίγουρα παιδί με παιδί διαφέρει όπως και το κάθε οικογενειακό περιβάλλον και συνθήκες που μεγαλώνει ενα παιδί και μπορεί να το επηρεάσει η να το βοηθήσει σε πολλά,αλλα τα περισσότερα παιδιά αυτών των ηλικιών αντιμετωπίζουν πολλά κοινά θέματα καθαρά λόγω ηλικίας και μέχρι τώρα ανάπτυξης!Ας πούμε τα παιδιά αυτής της ηλικίας θα καταλάβουν το όχι που θα τους πεις σε κάτι η οτι αυτό που κάνουν δεν είναι''καλό''αλλα δεν είναι σε θέση να καταλάβουν το γιατι και τον λόγο!Στην ηλικία αυτή είναι στο αποκορύφωμα της εξερεύνησης τους,θέλουν συνεχώς να ανακαλύπτουν πράγματα και είναι φυσιολογικό αναπτυξιακό στάδιο!Για εμάς τους γονείς πολλές φορές μπορεί να είναι εκνευριστικό το να ανεβαίνουν συνέχεια στον καναπέ και να χοροπηδάνε!Για εκείνα όμως είναι κάτι''απαραίτητο'',κάτι που επιθυμούν εκείνη την ώρα να δοκιμάσουν σωματικά,δοκιμάζοντας ενδεχομένως τα δικά τους όρια και δυνατότητες!Επίσης για εμάς,μπορεί να είναι επικίνδυνο ενώ για εκείνα όχι....Αλλα και το τι πραγματικά είναι επικίνδυνο μπορεί να διαφέρει.Κάποιες φορές είναι απλά ο δικός μας φόβος η δικιά μας αντοχή και το δικό μας όριο σε κάτι που μπαίνει μπροστά,μη κατανοώντας οτι για το ίδιο το παιδί αυτό φαίνεται κάτι φυσιολογικό και ακίνδυνο!Θα μου πεις και θα το αφήσω να χτυπήσει;Θα σου πω σίγουρα όχι,αλλα και εξαρτάται.Γιατι σίγουρα το να μην χτυπήσει ποτέ είναι κάτι που δεν υφίσταται.Και θα πέσει και θα χτυπήσει.Έτσι δεν είναι τα παιδιά;Όταν υπάρχει πραγματικός κίνδυνος για κάτι σοβαρό σαν γονιός θα επέμβεις,αλλα σίγουρα αν το περιβάλλον που παίζει ενα παιδί είναι αρκετά προστατευτικό και στα μέτρα του οι κίνδυνοι μειώνονται σοβαρά,σωστά;Και έτσι δεν χρειάζεται να γινόμαστε και συνεχώς παρεμβατικοί απέναντι τους,κάτι που επίσης τα εκνευρίζει πολύ.Το να ακούνε συνέχεια ενα μη και μη δεν τα βοηθάει ουσιαστικά.Ούτε το να φοβούνται να κάνουν κάτι.Είναι μέσα τους το να δοκιμάζονται συνεχώς και ακούραστα να τρέχουν και να σκαρφαλώνουν σε όλο το σπίτι!Για εκείνα είναι ολόκληρη ανακάλυψη!Για εμάς απο την άλλη σίγουρα είναι ενα δύσκολο κομμάτι διαχείρισης αυτό....Πολλά παιδάκια επίσης βαριούνται εύκολα και ενας λόγος των ξεσπασμάτων τους μπορεί να οφείλεται εκεί.Ναι πολλές φορές μας θέλουν μαζί τους στο παιχνίδι ενώ εμείς δεν μπορούμε(αλήθεια γιατι δεν μπορούμε;)για εκείνα είναι σημαντικό να παίζουν μαζί μας όπως και με άλλα παιδιά της ηλικίας τους....Είναι σημαντικό να μας δείχνουν τα επιτεύγματα τους και να ακούνε το μπράβο μας!Αρκετές φορές πέρα απο το να παίζουν μόνα τους με τα παιχνίδια τους(που και αυτό χρειάζεται)θέλουν να τα απασχολήσουμε και εμείς οι ίδιοι,π.χ.να κάτσουμε να ζωγραφίσουμε μαζί τους!Όπως χρειάζονται και συχνά βόλτες και εξωτερικές δραστηριότητες!Όταν αυτό δεν είναι εφικτό συχνά,οι πολλές ώρες στο σπίτι τα κάνουν να βαριούνται!
Και τα ξεσπάσματα....αχ αυτά τα ξεσπάσματα αυτής της ηλικίας,δεν συγκρίνονται με καμίας άλλης....Ας πούμε το χτύπημα με το κεφάλι όταν νευριάζουν,πόσο συχνό αλλα και άσχημο φαινόμενο ειναι που μας φέρνει σε αμήχανη στιγμή;Το ακούω συνέχεια να συμβαίνει απο μαμάδες γύρω μου!Κι όμως για εκείνα αποτελεί τρόπος έκφρασης....τρόπος εκτόνωσης....Η το να πετάνε τα παιχνίδια τους....Δεν μπορούν να καταλάβουν τους πιθανούς κινδύνους αυτών των πράξεων....Και εμάς απλώς μαλλιάζει η γλώσσα μας ελπίζοντας πως κάποια στιγμή θα πιάσει τόπο(που ξέρεις μπορεί!)Οι εκρήξεις θυμού που έχουν τα δίχρονα φαντάζουν ατέλειωτες....Συχνές και με διάρκεια....Πόσα να αντέξει ενας γονιός λοιπόν;
Μην σου μιλήσω για το κομμάτι της ζήλιας σε αυτή την ηλικία....Αν στο σπίτι υπάρχει αδερφάκι μικρότερης ηλικίας,όπως στην δική μας περίπτωση ας πούμε,τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμα πιο πολύ!Η μικρή ηλικιακή διαφορά μεταξύ στα αδέρφια μπορεί να έχει πολλά θετικά για τα ίδια μεγαλώνοντας όμως στην αρχή είναι μια πολύ ζόρικη φάση που περνάνε ψυχολογικά και τα ίδια και οι γονείς φυσικά που ξαφνικά βρίσκονται''ειδικοί΄΄σε ενα νεο επάγγελμα αυτό της διαιτησίας!Πιο εύκολο ειναι να συντονίσεις μια 11αδα ποδοσφαιρικής ομάδας παρά δυο μικρά αγοράκια που τσακώνονται για τα πάντα!Γιατι οταν το μωρό πρωτο-έρχεται στο σπίτι ως νεογέννητο και βρεφάκι συνήθως δεν προκαλεί και πολλές αναταράξεις!Σίγουρα θα προκαλέσει εντύπωση και το ενδιαφέρον του μεγαλύτερου παιδιού θέλοντας να το αγγίξει,να το φιλήσει,να καταλάβει τι είναι ακριβώς,όμως ιδιαίτερες δύσκολες φάσεις δεν υπάρχουν(συνήθως!)Όταν όμως το μικρό αυτό βρεφάκι που μέχρι πριν λίγο έμοιαζε με μια κούκλα που κοιμόταν πολλές ώρες,ξαφνικά αρχίζει να βρίσκεται στο έδαφος μπουσουλώντας και αργότερα κάνοντας και τα πρώτα βήματα διεκδικώντας έτσι όπως ειναι φυσικό τα πάντα που θα βρει γύρω του και μέχρι τώρα ολα αυτά άνηκαν στο μεγαλύτερο αδερφάκι εστω εικονικά....πλέον θέλει και το ίδιο να τα εξερευνήσει,να τα πιάσει και να ασχοληθεί,να παίξει....Φαντάζεσαι λοιπόν οταν αντιλαμβάνεται το μεγαλύτερο παιδάκι(ηλικίας 2-2,5 χρονών μόλις)οτι κάποιος μπαίνει στον χώρο του και στα παιχνίδια του σαν εισβολέας παίρνοντας του τα(ναι έτσι φαίνεται για εκείνο ετσι το νιώθει εκείνη την στιγμή)τι χαμός θα ακολουθήσει έτσι;Η ζήλια σε αυτές τις ηλικίες δεν είναι κάτι που δεν υπάρχει και κάποιος ενήλικας θα την εμφυτεύσει με κάποιο λάθος του....η ζήλια στις μικρές ηλικίες εμφανίζεται ξαφνικά σαν να πηγάζει απο μέσα τους και τόσο καιρό να κρυβόταν γιατι είναι απλά ενα συναίσθημα,μια αντίδραση όπως και όλες οι υπόλοιπες!Δηλαδή δεν φταίει ο μπαμπάς και η μαμά για κάτι!Ακόμα και αν δείχνεις περισσότερη προσοχή και σημασία στο μεγαλύτερο παιδάκι,αυτή θα κάνει την εμφάνιση της,και είναι φυσιολογικό!
Εδώ να σημειώσουμε επιπλέον σε κάτι που αναφερθήκαμε,το βασικό χαρακτηριστικό αυτών των ηλικιών που δεν είναι άλλο απο το Συναίσθημα!Οι μικροί μας φίλοι σε αυτή την ηλικία,λειτουργούν αποκλειστικά με το Συναίσθημα και απο αυτό οδηγούνται και εξαρτώνται!Για αυτό μην περιμένεις αυτά που εσύ θεωρείς ως λογικά να μπορέσει να τα κατανοήσει το μικρό σου παιδάκι!Γιατι πολύ απλά το λογικό κομμάτι του εγκεφάλου ακόμα δεν έχει αναπτυχθεί σε αυτή την ηλικία,για αυτό και τα παιδάκια μας ειναι τόσο αυθόρμητα και παρορμητικά,τόσο αληθινά κιόλας,και δεν μπορούν να κρυφτούν εύκολα!Θα δείξουν αυτό που νιώθουν την στιγμή που το νιώθουν με τον τρόπο που νιώθουν χωρίς να μπορούν να σκεφτούν τις φυσικές συνέπειες!Γιατι και οι φυσικές συνέπειες χτίζονται σταδιακά με τον χρόνο στο μυαλουδάκι ενός παιδιού και συνήθως μέσω της συνήθειες,όταν π.χ.κάτι ειπωθεί πολλές φορές η δοκιμαστεί πολλές φορές με το ίδιο αποτέλεσμα τότε σιγά σιγά αρχίζει να γίνεται αντιληπτό η σκέψη''αν κάνω αυτό,θα πάθω αυτό!''Κάτι που θέλει αρκετό χρόνο και πολλές φορές στα παιδιά λειτουργεί απο το ένστικτο τους!Αλήθεια πόσο δυνατό είναι για εκείνα το ένστικτο;Πόσες φορές λειτουργούν απλά ενστικτωδώς;Πολλές φορές ετσι προστατεύουν και τον εαυτό τους,αλλες φορές πάλι όχι....Τα δίχρονα μας λοιπόν αισθάνονται θυμό για κάτι θα το δείξουν άμεσα με κάποια αντίδραση τους,όπως επίσης και την χαρά και τον ενθουσιασμό,σε αντίθεση με εμάς τους ενήλικες!Αυτό,πολλές φορές μας κάνει να λέμε''το κάνεις επίτηδες'',''μας εκμεταλλεύεται''όταν το ακούω ειδικά για μωράκια πραγματικά στεναχωριέμαι!Όχι δεν έχει σκοπό ενα μωρό η ενα μικρό παιδί να μας εκμεταλλευτεί!(μα είναι αστείο!)Δεν θέλει το κακό μας ούτε να μας εκδικηθεί και να μας ταλαιπωρήσει!Αλήθεια,τα πιστεύουν αυτά οι νέοι γονείς;Είναι δυνατόν ενα μωρό η ενα δίχρονο να μπει στην σκέψη(γιατι πρέπει να μπει στην διαδικασία της σκέψης)τι να κάνω για να τους βασανίσω;χαχα!Θα κάνω αυτό επίτηδες για να περάσει το δικό μου!Όχι φίλε μου μην πέφτεις και εσύ σε αυτή την παγίδα,δεν είναι σε θέση να λειτουργήσει ακόμα έτσι ο εγκέφαλος τους,απλά δεν θα σκεφτούν πριν κάνουν κάτι,αυτό αρκεί για να καταλάβεις!Δεν θα σκεφτούν πριν πράξουν!Θα κάνουν αυτό που επιθυμούν την στιγμή που το επιθυμούν!Και δεν είναι θέμα''είναι κακομαθημένο''Άλλη αγαπημένη φράση αυτή!Τι πάει να πει κακομαθημένο μωρό;Οτι του τα δίνεις όλα;Ποια όλα;Θέλει να παίξει με το αυτοκινητάκι που κάνει σαν να γκρεμίζεται σπίτι κάθε ήχος του αλλα εσύ εκείνη τη στιγμή έχεις πονοκέφαλο!Θες να καταλάβει το μωρό τι σου συμβαίνει και γιατι του το αρνείσαι;Να μην παίξει δηλαδή το παιδί;Θα του το αρνηθείς;Και ετσι θα μάθε νομίζεις;Να μάθει τι;Να απογοητευτεί εκείνη την στιγμή χωρίς να καταλάβει τίποτα ναι ειναι πιθανό!Επίσης στερώντας του τα παιχνίδια του δεν του μαθαίνεις τίποτα!Τα παιχνίδια του είναι ο δικός του κόσμος,του ανήκουν και αυτά το ευχαριστούν!Όπως εσένα δεν θα σου άρεσε να σου στερήσει κάποιος το κινητάκι απο το χέρι σου και χωρίς να μπορείς να καταλάβεις και τον λόγο,έτσι δεν μπορείς και εσύ να του στερήσεις το αγαπημένο του παιχνίδι!Με τον δικό τους τρόπο προσπαθούν να μας επικοινωνήσουν κατι εκείνη την στιγμή και ναι θέλουν να τα προσέξουμε και να τα ακούσουμε!Τίποτα παραπάνω!Αν λοιπόν προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε λίγο το κομμάτι της ανάπτυξης τους που είναι βασικό,ίσως μας διευκολυνθεί λίγο η καθημερινότητα μας και η δική μας οπτική ως γονείς!Το οτι γίναμε γονείς δεν σημαίνει οτι είμαστε σε θέση να απαιτούμε σε όλα τον έλεγχο που ταιριάζει σε εμάς και να το παίζουμε αυταρχικοί!Πραγματικά στεναχωριέμαι να ακούω τέτοιες απόψεις στην εποχή μας!Η Αναπτυξιακή Ψυχολογία έχει πολλές απο τις απαντήσεις που αναζητούμε και μπορεί να μας βοηθήσει!Αλλα κυρίως ναι το κλισέ υπομονή!Είναι αναμφίβολα η πιο δύσκολη ηλικιακή περίοδος αυτή για ενα παιδί και εναν γονιό!Πολλά πράγματα αρχίζουν να χτίζονται και να αναπτύσσονται τώρα και σίγουρα η έντονη δραστηριότητα τους και η ακούραστη σωματική τους κατάσταση αλλα και η επιθυμία τους για συνεχή εξερεύνηση και παιχνίδι είναι απο μόνα τους πράγματα που ενας ενήλικας με αλλες αντοχές και υποχρεώσεις δεν μπορεί εύκολα να κατανοήσει!Όμως τα παιδιά μας ειναι επιλογή μας να τα κάνουμε και ξέρω ειναι δύσκολο ειδικά οταν οι συνθήκες δεν ευνοούν όμως τους αξίζει η προσπάθεια μας!Το υποστηρικτικό μας βλέμμα και την αγκαλιά μας την έχουν πάντα ανάγκη!Και σκέψου κάτι τελευταίο....αν εμείς ως ενήλικες πια με πλήρες μυαλό,λογική,σκέψη,περνώντας στο παρελθόν απο την δική τους ηλικία και έχοντας την δυνατότητα να γνωρίσουμε καλύτερα τον κόσμο τους και να τα πλησιάσουμε έτσι περισσότερο,αν εμείς δεν μπορούμε να τα κατανοήσουμε και να τους συμπαρασταθούμε,περιμένουμε να το κάνουν εκείνα για εμάς;Με τι εφόδια;Εμείς πρέπει να μπούμε στην θέση τους,εμείς!Έχουμε τόσο δρόμο να τους δείξουμε στην πορεία,ας χτίσουμε μια σχέση δυνατή,ας γίνουμε σύμμαχοι με τα παιδιά μας και οχι αυτοί που θα βρίσκονται απέναντι τους κουνώντας απλά το δάχτυλο!
Ναι καθετί που σου είπα το πιστεύω κατά λέξη,όμως στα έγραψα για να τα διαβάσω και εγώ ξανά και ξανά παίρνοντας λίγο κουράγιο και δύναμη ακόμα!Ξέρω μπορεί να σε κούρασα με το μεγάλο αυτό κείμενο,αλλα το είχα ανάγκη!Να μιλήσω για αυτό που ζω γράφοντας αυτά που ξέρω και με εχουν βοηθήσει σε ενα βαθμό,ελπίζοντας οτι μπορεί να βοηθήσουν και εσένα που είσαι σε παρόμοια φάση η να στο πω αλλιώς αν θες να αλληλο-υποστηριχτούμε ρε παιδί μου και εμείς οι μανάδες,ψυχή έχουμε
Εσένα τι σε κάνει να παίρνεις δύναμη οταν η καθημερινότητα σε ζορίζει πολύ και προσπαθείς να την διαχειριστείς;
