Καλέ γεννήσαμε!+οι πρώτες μέρες με το μωρό στο σπίτι!

20/10/2016: έφτασε η μέρα για να μπω να γεννήσω....
Τόσο καιρό κατά την διάρκεια της δεύτερης εγκυμοσύνης μου,απο εδώ απο το the smell of mommy μοιραζόμουν μαζί σας τις ανησυχίες μου,τις σκέψεις μου,στιγμές απο αυτή μου την περίοδο!Δεν θα μπορούσα λοιπόν να μην μοιραστώ μαζί σας και το γεγονός του ερχομού του δεύτερου μωρού μου και την όλη εμπειρία μου!
    Ημέρα Πέμπτη λοιπόν πρωί(έτοιμη απο το βράδυ Τετάρτης κυρίως πρακτικά όχι τόσο ψυχολογικά)ήρθε η ώρα της αναχώρησης....Με ύπνο μόλις 2 ώρες αφού ξάπλωσα στις 3 μέχρι να κοιμηθώ πήγε 4 και 6 ήμουν στο πόδι,και με έναν μπεμπουλίνο ανήσυχο να ξυπνάει μαζί μας απο το χάραμα....Η ψυχή μου,ήθελε να μας δει,να μας χαιρετίσει....Με πόνεσε αυτή η στιγμή,να τον βλέπω απο το δρόμο στο μπαλκόνι να μας κοιτά και να το χαιρετάω....Ναι πήγαινα να του φέρω τον αδελφούλη του,όμως 4 μέρες μακριά του,πως θα πέρναγαν;Αυτό ήταν το μεγαλύτερο άγχος μου....Πέρασαν όμως....
Απο νωρίς το πρωί στο νοσοκομείο Έλενα λοιπόν,κάνοντας την εισαγωγή με τον άντρα μου(απο θέμα χαρτιών),αρχίζοντας με τον καρδιολογικό έλεγχο και ύστερα με την απαραίτητη και αναγκαστική απαίσια διαδικασία της προετοιμασίας πριν τον τοκετό που ποτέ δεν συμπάθησα(όμως έγινε πολύ γρήγορα).Η ώρα ήταν 10 το πρωί,είχα τελειώσει με εξετάσεις και ετοιμασίες και φορώντας μου την sexy ρομπίτσα του νοσοκομείου περίμενα....Μέχρι τότε περνάγανε στιγμές και σκέψεις αγχωτικές,στιγμές αμήχανες,προσπαθούσα όμως και ήμουν ήρεμη!Και ενώ απο ώρα σε ώρα θα πηγαίναμε προς το χειρουργείο και αναμέναμε για να μπω να γεννήσω,φτάσαμε να μπαίνω στο χειρουργείο στις 10 και μισή το βράδυ!Ναι,απο τις 8 το πρωί στις 10 και μισή το βράδυ,με 2 ώρες ύπνο και ένα άδειο στομάχι,η κούραση και η εξάντληση είχε αρχίσει να μου χτυπά την πόρτα,παρά την ενέργεια της υπερέντασις μου απο την αγωνία μου!Κάτι διαδικαστικά λαθάκια,κάτι που πέσαμε σε μέρα χαμού και εφημερίας του νοσοκομείου σε κατάσταση να φέρνουν γυναίκες με τα ασθενοφόρα,τελικά μας πήρε το βράδυ!Εμένα και άλλες τόσες κοπέλες εκείνη την ημέρα που ήμασταν απο το πρωί σε μια αναμονή....Το χειρότερο να είσαι έτοιμη και απλά να περιμένεις,μόνη σου να κάθεσαι και να περιμένεις,όλο αυτό σίγουρα δεν βοηθάει στην ψυχολογία της κάθε γυναίκας!Δεν είχα και το κινητό μου να περνάει λίγο η ώρα ρε παιδί μου!χαχα!Κάποια στιγμή,νωρίς το απόγευμα μας ανεβάζουν στα δωμάτια να κάτσουμε λίγο εκεί μέχρι να αδειάσουν τα χειρουργεία!Δύο χειρουργεία για τόσες γυναίκες!Η μόνη σωστή κίνηση,αφού πηγαίνοντας στο δωμάτιο,ήρθε ο άντρας μου και καθόμασταν μαζί,περιμένοντας....(αναρωτιόμασταν κιόλας αυτό θα είναι το δωμάτιο και μετά,γιατι μονόκλινο ζητήσαμε,δίκλινο ήταν αυτό!Λεπτομέρειες!)
φωτογραφία λίγο πριν γεννήσω!

Τελικά η ώρα πήγε 7 και κάτι άδειασε,οπότε είπαν να με πάνε προς το χειρουργείο,νομίζοντας όλοι ότι έφτασε η μεγάλη στιγμή!Ότι όπου να ναι γεννάμε!Αμ δε....Αλλες 3 ώρες και στην αναμονή,μόνη μου ξανά σε ένα δωμάτιο ξαπλωμένη τόσες ώρες με το nst κολλημένο στην κοιλιά μου!Να κάθομαι και να βλέπω γιατρούς να πηγαινοέρχονται,να τρώνε(να τα λέμε κι αυτά!)να κάνουν την πλάκα τους,να τρέχουν παράλληλα απο εδώ και απο εκεί,καθώς και να ακούω τις φωνές των γυναικών που γεννούσαν φυσιολογικά!Μπορώ να πω το χειρότερο ήταν αυτό!
Είχα πλέον κουραστεί και σωματικά και ψυχολογικά,ήμουν έτοιμη να φύγω κάποια στιγμή....όμως έκανα τόση υπομονή που απόρησα και με τον ευατό μου!Βλέπεις υποτίθεται ότι ήμουν προγραμματισμένη καισαρική!Όμως συμβαίνουν και αυτά,και εννοείται πως θα συνέβαινε σε εμένα για να ταλαιπωρηθώ μωρέ λιγάκι,όπως και στην πρώτη γέννα έτσι και τώρα....Κι ας μου λέγαν όλοι τώρα θα είναι πιο εύκολα πας και σε 2 ώρες έχεις τελειώσει!
Τελικά έφτασε βράδυ και έρχεται στα αυτιά μου η ατάκα:''Κατερίνα,μετά είμαστε εμείς....''Ότι θα έλεγα επιτέλους δεν το περίμενα!
Η ώρα του ψυχρού χειρουργείου ήρθε,και εκεί μπορώ να πω ότι η υπομονή μου,η ψυχραιμία μου και οι δυνάμεις μου με αφήσανε για λίγο!Υπήρξαν στιγμές που το άγχος με κυρίευσε!
Και ακούω το κλάμα του!Και οι γιατροί φυσικά είδαν το δικό μου κλάμα αυτομάτως....χαχα!
Και μου λένε:αγοράκι!
Γιατι αν θυμάστε καλά,δεν είχαμε μάθει το φύλο!Και νιώθω ξαφνικά σαν να ξανά ζω την πρώτη μου γέννα 1,5 χρόνο πριν!Συγκινήθηκα πολύ στο άκουσμα του φύλου του μωρού,όμως έκπληξη δεν ένιωσα,άρα μέσα μου μάλλον αγοράκι πίστευα και πάλι!
Ρωτάω το βάρος του;Μου λένε ''3,540!''Αα!Βγήκε τόσο,αναφώνησα....Δεν το περίμενα,απο τους υπερήχους κλπ.και λόγω ότι μπήκα στις 38 εβδομάδες να γεννήσω,σε αντίθεση με την πρώτη μου γέννα που πήρα όλο τον καιρό και είχε βγει 3320,δεν το περίμενα αυτό το βάρος!Όλα αυτά σαν σχόλια,να έχουμε να λέμε!Πάνω απο όλα γερό να ήταν αυτό με ένοιαζε!
Και φυσικά η ταλαιπωρία μου δεν τελείωσε εκεί!Αφού ξεχάσαν να μου δείξουν αμέσως το μωρό με το που βγήκε!χαχα!Ναι,ναι το έζησα και αυτό,να περιμένω να μου δείξουν το μωρό μου και τίποτα,να τους λέω μέσα στο χειρουργείο,που είναι το μωρό μου;Δεν μου το δείξατε!Και αυτοί το πήγαν στους συγγενείς έξω!Και εγώ να κλαίω ζητώντας να δω το μωρό μου!Τελικά,μου το φέραν αμέσως μετά στο χώρο που μένουμε για κανά δίωρο μέχρι να μας ανεβάσουν στα δωμάτια,μετρώντας πίεση και λοιπά....Εκεί μου το φέραν μετά απο το κλάμα μου!Ξεχάσαν να μου δείξουν το μωρό μου!Απίστευτο;Κι όμως αληθινό!
Εκεί η πρώτη αγκαλιά μας λοιπόν,η πρώτη επαφή,το πρώτο μας φιλί και ο πρώτος ολιγόλεπτος θηλασμός....Μου το έβαλαν στο στήθος!Ήταν απίστευτη στιγμή,χαραγμένη στο μυαλό μου....Αντίκρισα ένα μελανουράκι με μαύρο πυκνό μαλλί καρφάκι!Απο την πρώτη στιγμή μας έκανε εντύπωση το μαλλί του,το χτένισμα του!Τα καρφάκια του!χαχα!

Η ώρα πήγε 1 το βράδυ και επιτέλους πήγαμε στο δωμάτιο!Με θυμάμαι μόνο να ρωτάω:Πότε θα φέρουν το μωρό;Ανυπομονούσα....

Τελικά το δωμάτιο ήταν το δίκλινο αυτό....Ευτυχώς ήταν σε καλή κατάσταση σαν δωμάτιο,αν εξαιρέσεις αυτά τα ψηλά άβολα κρεβάτια του νοσοκομείου που κάτι πρέπει να κάνουν γιατι για τις γυναίκες με καισαρική δεν βολεύουν καθόλου!Θέλαμε μονόκλινο,επειδή θα έμενε ο άντρας μου μέσα,τελικά όμως και με το δίκλινο έμεινε!
Θυμάμαι τον άντρα μου στο μαιευτήριο τις πρώτες μέρες,τα πρώτα βράδια και χαμογελώ περήφανα....Τον έβλεπαν όλοι και τον θαύμαζαν για την προσφορά του ως νέος μπαμπάς(λόγω ηλικίας όλοι νόμιζαν ότι ήταν το πρώτο μας,μέχρι να μάθουν ότι ήταν το δεύτερο για αυτό και μια μικρή εμπειρία)Μπαμπάς και μωρό άριστες σχέσεις!Τον τάιζε,τον άλλαζε,τον πήγαινε να το κάνουν μπανάκι....
Η αλήθεια είναι ότι αυτή την φορά σηκώθηκα αμέσως,όταν μου είπε ο γιατρός να προσπαθήσω αφού μου βγάλουν τον καθετήρα την επόμενη μέρα της γέννας το μεσημέρι,άρχισα τις προσπάθειες!Αν και με τον ορό στο χέρι δεν ήταν ότι πιο εύκολο,δεν το περίμενα αλλα κατάφερα να σηκωθώ γρήγορα,σίγουρα πονούσα και περπατούσα διπλωμένη και με δυσκολία όμως περπάτησα αμέσως,σε αντίθεση με την πρώτη καισαρική που σηκώθηκα μετά απο δυο μέρες!Για αυτό λοιπόν χρειαζόμουν την βοήθεια του άντρα μου για τις πρώτες μέρες εκεί....
Κεφάλαιο θηλασμός!Για άλλη μια φορά προσπάθησα!Περισσότερο αυτή την φορά και με περισσότερη ευκολία και διάθεση απο μεριά μου,που όμως δυστυχώς δεν έβρισκε ανταπόκριση απο το μωρό μου!Ξέρω ότι για πολλές γυναίκες υπέρ του θηλασμού(όπως άλλωστε είμαστε όλες)θα τους ακουστεί ίσως σαν δικαιολογία όμως αυτή είναι η δική μου περίπτωση αλήθειας(κι έχω ακούσει κι άλλες τέτοιες περιπτώσεις να είμαι ειλικρινής).Ενώ το μωρό στην αρχή έπιασε το στήθος και χάρηκα γιατι κι εγώ δεν πονούσα τόσο όσο με τον πρώτο μου γιο και πίστευα ότι θα τα καταφέρουμε,τελικά ξαφνικά η συμπεριφορά του μωρού μου άλλαξε και σταμάτησε να πιάνει το στήθος,τον έπιανε ένα έντονο κλάμα και γύριζε το πρόσωπο του αποφεύγοντας την θηλή,όσο κι αν το έβαζα....Οι μέρες περνούσαν όμως και όλο και δυσκόλευε η διαδικασία του θηλασμού,στήριξη και ουσιαστική βοήθεια απο το μαιευτήριο η το περιβάλλον γενικότερα δεν είχα,οπότε ο μπεμπάκος πήρε ξένο γάλα!Δεν σου κρύβω ότι τώρα που στο γράφω με πονάει,το σκέφτομαι και στεναχωριέμαι,όλο αυτό με έριξε ψυχολογικά....Όμως το παιδί έπρεπε να φάει,ίσως ήθελε τον χρόνο του και το μωρό και στο στήθος και ίσως η συνέχεια να ήταν πιο εύκολη και να άλλαζαν πάλι τα πράγματα.Όμως εκεί μπήκε η αγωνία του τι θα γίνει αν δεν τα καταφέρουμε και στο σπίτι;Το άγχος πάλι μας κυρίευσε!
Σταματώ εδώ αυτό το κεφάλαιο,με πονάει ακόμα....

Στο νοσοκομείο δυσκολεύτηκα πολύ με το θέμα φάρμακα(κλασσικά)και με το θέμα φαγητού,που πεινούσα και καθυστέρησα να αρχίσω να τρώω!
Οι μέρες ευτυχώς περάσαν και 4 μέρες μετά,γυρίσαμε σπίτι μας,στον μεγάλο μας μπέμπη!Μέχρι τότε,μιλούσαμε μαζί του με βίντεο κλήσεις και τον έβλεπα απο το τηλέφωνο αδιάφορο και απόμακρο,κάτι που με είχε στενοχωρήσει πολύ!
Τελικά ημέρα Δευτέρα,του φέραμε το αδελφάκι του σπίτι!Θυμάστε πόση αγωνία είχαμε για την πρώτη αντίδραση του,έτσι;Πως θα του φαινόταν;
έτσι βγήκαμε απο το μαιευτήριο!

Η αντίδραση του ήταν έκπληξη για όλους!Αρχικά με το που μας είδε μαμά και μπαμπά μετά απο 4 μέρες απουσίας για πρώτη φορά μακριά μας,μας έκανε τα νάζια του και ήθελε αγκαλίτσες!
Μετά είδε το μωρό!Κάθισα στον καναπέ,το κράτησα αγκαλιά μου και του το έδειξα....'Ηρθε,έκατσε στο χαλί κάτω και χοροπήδαγε απο την χαρά του....
''στολισμένος''μας περίμενε και ο αδελφούλης μας!
Θέλησε να το πιάσει!Ήρθε πιο κοντά,έκανε κίνηση να το χαϊδέψει στο κεφαλάκι,στα μαλλιά,εξαρχής του έκαναν εντύπωση τα μαλλιά του μωρού!Αυτή ήταν η πρώτη θετική και όμορφη αντίδραση του μεγάλου αδελφού προς τον μικρό του λοιπόν....Και μας άφησε όλους άφωνους και βαθιά συγκινημένους!Ήταν η πιο γλυκιά στιγμή της ζωής μου!

Οι πρώτες μέρες περνάνε,και η αλήθεια είναι ότι οι δυσκολίες είναι αρκετές,δεν θα στο κρύψω!Το μωρούλι ενώ στο νοσοκομείο κοιμόταν και το βράδυ,εδώ κοιμάται αρκετά την ημέρα και το βράδυ ένα διωράκι μας ξενυχτάει....Στο μεταξύ κλαίγοντας ο ένας κλαίει και ο άλλος!Ακούγοντας ο μεγάλος τον μικρό να κλαίει το βράδυ,ξυπνάει και αυτός και εκεί τα πράγματα δυσκολεύουν!Επίσης,έχουν αρχίσει τα πρώτα σημάδια ζήλιας μάλλον,και η συμπεριφορά του μεγάλου έχει αλλάξει!Έχει ζωηρέψει πολύ και δυστυχώς έχει αποκτήσει κάποιες άσχημες συνήθειες που παλεύουμε πως θα τις σταματήσει....Όπως το να μας πετάει αντικείμενα!Ξέρω πως περνάνε διάφορες φάσεις και είναι μια ηλικία(18μηνών)μεγάλης εξερεύνησης,όμως αυτές οι συνήθειες είναι εκτός απο άσχημες και επικίνδυνες!

Ναι,είμαι πολύ κουρασμένη κυρίως σωματικά,ο ύπνος μου έχει περιοριστεί κατά πολύ και όλο αυτό με έχει εξαντλήσει....Δυσκολεύομαι να συγκεντρωθώ,η μνήμη μου απο τώρα(22ετών)και έχει αρχίσει να με αφήνει(με κοροϊδεύουν οι γύρω μου),όμως προσπαθώ!Προσπαθώ να έχω καλή διάθεση όσο μπορώ,ναι έχω αρκετές στιγμές μέσα στα νεύρα όμως έχω κι άλλες μέσα στα χαμόγελα!Το μόνο θετικό ότι όλη αυτή η κούραση και η δύσκολη καθημερινότητα δεν με έχει επηρεάσει καθόλου σαν γυναίκα!Μεταξύ μας αξίζει να το αναφέρω γιατι ξέρω ότι πολλές νέες μαμάδες αντιμετωπίζουν τέτοια θέματα και προβλήματα αφού γεννήσουν!Προσωπικά δεν αντιμετώπισα ούτε μετά την πρώτη μου γέννα ούτε τώρα κανένα τέτοιο θέμα!Άρα όλα εξαρτώνται απο εμάς!
Και ναι τώρα ανυπομονώ να αρχίσω να βολτάρω με το νέο μπεμπέ και τον μεγάλο μου γιο!Ο μικρός στο μάρσιπο,ο μεγάλος στο καρότσι(λέμε τώρα!)Επιβάλλεται,να ξεφύγουμε λίγο!

Γιατι τελικά η ζωή με δύο μωρά στο σπίτι είναι δύσκολη!

Οι ζωές μου!



My Instagram

', resolution: 'standard_resolution' }); feed.run(); //]]>
Made with by OddThemes | Distributed by Gooyaabi Templates